Αρχικά ξεκίνησε ως χώρος για "Αταξινόμητες σκέψεις για διάφορα επίκαιρα και μη ζήτηματα" για να καταλήξει τελικά σε cine-blog του οποίου όλα τα post, πρόσφατα και μη, είναι διαρκώς ανοιχτά και δεκτικά σχολίων. Be my guest!


15/9/08

Advise and Consent

(Advise and Consent, Σκην Otto Preminger, 1962)
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ προτείνει ως υπουργό εξωτερικών έναν αμφιλεγόμενο φιλελεύθερο και η, συνήθως τυπική, επικύρωση του διορισμού του από την Γερουσία καθίσταται προβληματική, καθώς δεν είναι λίγοι που θεωρούν τις θέσεις του επικίνδυνες για την αμερικανική ηγεμονία μεσούντος του ψυχρού πολέμου. Διαβουλεύσεις και αποκαλύψεις έπονται με απρόβλεπτα αποτελέσματα και συνέπειες.
Ο Preminger επαναφέρει την ίδια ακρίβεια, οξυδέρκεια και απροκατάληπτη ορθολογικότητα που εφάρμοσε στους χώρους του δικαστηρίου της πιο διάσημης του ταινίας "Anatomy of a Murder" στους διαδρόμους και τα παρασκήνια του Capitol Hill. Με θαυμαστή καθαρότητα, όσο και λακωνικότητα, σκιαγραφούνται οι βασικοί χαρακτήρες του δράματος και οι τάσεις που εκπροσωπούν. Οι διακομματικές γραμμές δεν είναι ξεκάθαρες, τα ζητήματα δεν εμπίπτουν στην προκρούστρεια λογική του ασπρόμαυρου και θέματα συνείδησης, ιδεολογικής συνέπειας, πολιτικών πεποιθήσεων, όσο και προσωπικών φιλοδοξιών εγείρονται με αφορμή μια κατά τα φαινόμενα τυπική πολιτική πράξη.
Χαρακτηριστικό της αντικειμενικότητας της ματιάς του Preminger, μολονότι είναι γνωστές οι πολιτικές του θέσεις και οι τολμηρές του συγκρούσεις με τη λογοκρισία (στην προκειμένη περίπτωση θίγεται για πρώτη φορά απερίφραστα ένα ακόμη θέμα ταμπού για το αμερικάνικο σινεμά, αυτό της ομοφυλοφιλίας), είναι η απουσία οποιασδήποτε διακωμώδησης ή ευτελισμού ακόμη και της πιο αντιδραστικής θέσης. Για παράδειγμα, ο κατά τα φαινόμενα "κακός" της ταινίας, ο υπέργηρος γερουσιαστής Seabright (ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Charles Laughton) που αντιδρά στον διορισμό και ουσιαστικά πυροδοτεί τις εξελίξεις αναδεικνύεται ίσως στον πιο ευφυέστερο χαρακτήρα της ταινίας με την αντίθεση του να μην πηγάζει αποκλειστικά από γεροντικό πείσμα ή από προσωπική εμπάθεια, αλλά από μια αντίδραση στον νέο χαρακτηρολογικό τύπο του δευτέρου μισού του εικοστού αιώνα: τον αμφίσημο, απροσδιόριστο άνθρωπο του οποίου οι πεποιθήσεις υπολείπονται των φιλοδοξιών του. Παράλληλα καθίσταται σαφές ότι οι μηχανορραφίες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα είναι αναπόσπαστα όπλα της πολιτικής και ουδεμία πλευρά  μονοπωλεί τη χρήση τους.
Ο Preminger σκηνοθετεί με εξαιρετική αξιοποίηση των εκφραστικών δυνατοτήτων του σινεμασκόπ κάδρου (από τους πρώτους σκηνοθέτες που βρήκαν την τέχνη πίσω από την τεχνική) και προσδίδει μια ανάγλυφη ρεαλιστικότητα στην ταινία τοποθετώντας, όπου ήταν δυνατό, τη δράση σε φυσικούς χώρους και αναπαριστώντας μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας τους πραγματικούς. Έξοχη είναι και η αξιοποίηση του βάθους πεδίου για δραματικούς λόγους όπως φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία όπου ο γερουσιαστής ομιλεί στο τηλέφωνο με έναν από τους  αγνώστους εκβιαστές του, ο οποίος καθόταν μέχρι πρότινος στο πίσω τραπέζι με τους συνεργάτες του. Όλοι οι ερμηνευτές είναι εξαιρετικοί, συντελώντας σε μια από τις σημαντικότερες πολιτικές ταινίες του αμερικανικου κινηματογράφου και μια από τις τρεις καλύτερες του σπουδαίου δημιουργού της.



6 σχόλια:

theachilles είπε...

Δεδομένης της μαεστρίας του Preminger και διαβάζοντας εδώ για την υπόθεση, σπεύδω να αποκτήσω το Advise and consent. Τι φωτογραφία είναι αυτή!!! Σκέφτομαι Wyler με διεισδυτική πολιτική ματιά και γίνομαι όλο και πιο ανυπόμονος.

Θα επανέλθω κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον όταν θα έχω δει την ταινία. Να πω μόνο τώρα ότι χαίρομαι να διαβάζω τέτοια ακριβώς κείμενα: μεστά, μικρά αλλά περιεκτικά, με σαφή άποψη πάνω στην ταινία στην οποία και δίνουν απόλυτη προτεραιότητα.

mpoukatsas είπε...

Ευχαριστώ φίλε μου για τα ενθαρρυντικά σου σχόλια. Επιδιώκω το κείμενο να βρίσκεται στην υπηρεσία της ταινίας και όχι το αντίθετο και είμαι ευτυχής όταν το επιτυγχάνω.

Όταν δεις την ταινία, πρόσεξε και την σκηνή στο τραπέζι πόκερ αφού κοινοποιηθεί το δυσάρεστο νέο (δεν το αποκαλύπτω). Ο Preminger αντί να κάνει το προφανές και να δείξει την αντίδραση του Laughton με κοντινό cut, κάνει ένα μακρινό travelling από την άλλη άκρη του δωματίου που σταδιακά τον απομoνώνει από τους υπόλοιπους παρισταμένους μέχρι να μείνει τελικά ολομόναχος στο κάδρο. Η φράση του Godard περί ηθικού βάρους του travelling βρίσκει πιστεύω εφαρμογή εδώ, χωρίς να υπονομεύεται η αντικειμενικότητα της ματιάς του σκηνοθέτη καθώς η απόδοση ευθυνών στον υπαίτιο κάθε άλλο παρά απόλυτη είναι.

zubizabata είπε...

Ξέρω δύο ανθρώπους που τους έδωσες ένα download για το βράδυ της Δευτέρας.

Μόλις το 'δω θα ξαναπεράσω.

mpoukatsas είπε...

Μόλις προστέθηκε ένα ακόμη κριτήριο για την επόμενη επιλογή ταινίας!
Σε περιμένω man.

nonickname είπε...

(Ο ένας εκ των downloaders της προηγούμενης Δευτέρας)

Εξαιρετική ταινία και για άλλη μια φορά ένα συμπαγές και περιεκτικότατο κείμενο. Όπως λες και εσύ, ο Preminger προτιμά να επιμηκύνει την ταινία του παρουσιάζοντας λεπτομερέστατα τα δρώμενα μέσα και έξω από το Capitol Hall, παρά να πάρει θέση ανάλογη των πολιτικών πεποιθήσεων του από την αρχή, θέτοντας ως ήρωες τους μεν και χλευάζοντας τους δε. Αφήνει στο θεατή να βγάλει τα συμπεράσματα του, κάτι που οφείλει ο σκηνοθέτης που κάνει πολιτικό κινηματογράφο.

Thanks για τη παρουσίαση της ταινίας, δεν την είχα υπ' όψιν μου και νομίζω πως είναι όντως από τις καλύτερες ενός σπουδαίου σκηνοθέτη

mpoukatsas είπε...

nonick, χαίρομαι που δεν μετάνιωσες για το bandwidth που δαπάνησες και απόλαυσες την ταινία. Και μόνο το γεγονός ότι η ταινία κέρδισε μερικούς παραπάνω θαυμαστές δικαιώνει την όποια προσπάθεια εκ μέρους μου. Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και τον καλό σου λόγο.

Profile