2007 Part I
Δεν πολυσυμπαθώ τις ετήσιες λίστες ταινιών. Πολλοί και διάφοροι οι λόγοι. Ο βασικότερος εκ των οποίων είναι ότι, όντας ανθρωπίνως αδύνατον να έχει δει κανείς όλες τις ταινίες της υπό εξέταση περιόδου, η κατάρτιση μια λίστας με επίφαση πληρότητας είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων. Σε αυτό προστίθεται και η γενικότερη δυσκολία επιλογής υποψηφίων ταινιών δεδομένης της ενίοτε ασυμφωνίας χρονιάς παραγωγής και χρόνου προβολής στις αίθουσες. Αφού λοιπόν η πληρότητα, πόσο μάλλον η αντικειμενικότητα, είναι ανέφικτη, η μόνη εναπομείνουσα συνιστώσα μιας επιλογής δέκα ταινιών παραγωγής 2007 είναι η προσωπική. Ταινίες που με συνεπήραν, που εκτίμησα και που θα τις ξαναεπισκεφθώ στο προσεχές μέλλον. Το 2007 είναι ίσως η καλύτερη χρονιά των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων και αξίζει με το παραπάνω, πιστεύω, έναν τέτοιο μικρό φόρο τιμής.
Αρχίζω αναφέροντας ορισμένες αξιόλογες ταινίες που οριακά δεν χώρεσαν στη δεκάδα όπως το ανελέητα αληθινό Import/Export (Ulrich Seidl), το υποδειγματικά ατμοσφαιρικό Eastern Promises (David Cronenberg), το εμπνευσμένα αντισυμβατικό I am not There (Todd Haynes), το πικρό σχόλιο του Woody Allen πάνω στον δεσπόζοντα αμοραλισμό (Cassandra's Dream), την τρυφερή μινιατούρα επί αμερικανικού εδάφους του Wong kar-wai (Blueberry Nights), το ντραγιερικής αισθητικής και εμπνεύσεως Silent Light του ραγδαία ανερχομένου Carlos Reygadas, το ξεκαρδιστικά πεισιθανάτιο In Bruges (Martin McDonagh), το επίκαιρα εύστοχο Sicko (Michael Moore) και το ευαίσθητο Le Renard et l'enfant (Luc Jacquet). Σε άλλες χρονιές οι περισσότερες σίγουρα θα είχαν μια θέση μέσα στη δεκάδα, φέτος ατύχησαν λόγω εξαιρετικά υψηλού συναγωνισμού.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει ως εξής:
10. Ιnto the Wild (Sean Penn)
Ο Sean Penn πραγματοποιεί ένα κβαντικό άλμα σκηνοθετικά καταγράφοντας την απόδραση του κεντρικού του ήρωα με σύνεση, μεθοδικότητα και κριτική απόσταση. Η ασφυξία του πρωταγωνιστή από τις κυρίαρχες αξιακές νόρμες αποτυπώνεται γλαφυρότητα, όπως όμως και η βασική αντινομία του εγχειρήματός του με το οποίο προσπαθεί μάταια να ανακαλύψει τον εαυτό του ξεκόβοντας από την ανθρωπότητα. Ένα υπαρξιακό road movie αντάξιο αυτών της δεκαετίας του 70, έξοχα ερμηνευμένο και σκηνοθετημένο με πάθος και αποφασιστικότητα.
9. I Served the King of England (Jiri Menzel)
Ο Menzel ενορχηστρώνει ευρηματικότατα οπτικά γκαγκ και στοιχεία από μπουρλέσκ κωμωδία για να μας δώσει μια καίρια αλληγορία πάνω στην έννοια της ατομικής ευθύνης στο πλαίσιο της Ιστορίας. Ο κομφορμιστής ήρωας καθοδηγούμενος αποκλειστικά από το προσωπικό όφελος άγεται και φέρεται από τα ιστορικά γεγονότα σαν φελλός στον ωκεανό. Η καχεκτική του κοινωνική συνείδηση τον ωθεί στην ιδιωτεία και στην αθέλητη συνεργία στα εγκλήματα που συντελούνται γύρω του και από τις συνέπειες των οποίων δεν θα μπορέσει να μείνει στο διηνεκές ανέπαφος. Η σκεπτόμενη εκδοχή του αντιδραστικά βλακώδους Forrest Gump.
8. Sweeney Todd (Tim Burton)
Ο Βurton στην ωριμότερη στιγμή του δίνει μια αξέχαστη ελεγεία πάνω στην αξεδιάλυτη σχέση έρωτα και θανάτου. Μοναδική γοτθική ατμόσφαιρα, έξοχες ερμηνείες και κανένας εύκολος και επίπλαστος feel-good συμβιβασμός. Κομψοτέχνημα.
7. Zodiac (David Fincher)
Μια ταινία που σε κερδίζει με την επιμονή και τη συνέπειά της, κατ' αντιστοιχία με τις απόπειρες των εμμονοληπτικών ηρώων της να ταυτοποιήσουν τον δολοφόνο. Ορισμένα μυστήρια είναι καταδικασμένα να μείνουν άλυτα και η βεβαιότητα του θεατή, κατά τα πρότυπα των περισσοτέρων αστυνομικών ταινιών, για την τιθάσευση του διάχυτου κακού θρυμματίζεται. Οι σκοτεινές ροπές της κοινωνίας επιβιώνουν και διαιωνίζονται όπως μας υπενθυμίζει η αξιοθαύμαστα εμπεριστατωμένη σκηνοθετική εργασία του Fincher.
6. Νo Country For Old Men (Joel and Ethan Coen)
Η αλλαγή φρουράς με το πέρασμα σε μια μορφή χαοτικής βαρβαρότητας. Οι Κοέν εναλλάσσουν αριστοτεχνικά στημένες σκηνές σασπένς και καταδιώξεων με μακροσκελείς διαλόγους πάνω στην ανημπορία της παλαιάς φρουράς να κατανοήσει και να αντιδράσει στην επέλαση των βαρβάρων. Υπόγεια διαβρωτικό χιούμορ, αρχετυπικές ερμηνείες και μια πικρή ειρωνεία διαποτίζουν μια από τις καλύτερες ταινίες του δημιουργικού διδύμου.
(to be continued)
4 σχόλια:
Όμορφες επιλογές. Προσωπικά θα έβαζα το Zodiac πάνω από τους Κοέν.
Να ρισκάρω να μαντέψω την πρώτη σου πεντάδα μιας και είναι οι δικες μου αγαπημένες για φέτος.
Η Αποξένωση, Προσοχή Πόθος, Τζέσε Τζέιμς και μάχη για την πρώτη θέση ανάμεσα στους 4 Μήνες και το Θα Χυθεί Αίμα ...εκτός αν κάνει την έκπληξη το Ράμπο
Αργοπορημένος, αλλά έφτασα Μπουκ. Αντί εισαγωγής, hollykit συμφωνώ μαζί σου για την περίπτωση zodiac, και έχω μια πελώρια υποψία ότι βρήκες την πεντάδα του Γιώργου - να δούμε αν θα επαληθευτούμε!
Η δεδομένη συμπάθειά μου αυξάνεται κατακόρυφα με την αναφορά στον Kar Wai, έστω και αν με στενοχωρεί που τόσο αυτός όσο και ο Woody μένουν εκτός δεκάδας. Με εκπλήσεις ευχάριστα με την αναφορά στην αλεπού και δυσάρεστα με το καλό αλλά υπερεκτιμημένο I'm not there.
Προσωπικά θεωρώ έκπληξη και το νούμερο δέκα (μου φάνηκε κάπως over the top όλο το φιλμ, αν και η σκηνοθετική πορεία του Penn είναι αναμφισβήτητα ραγδαία ανοδική) και το νούμερο εννιά (που μας συνδέει και προσωπικά και με πάει πίσω στα χριστούγεννα). Και για να κλείσω όπως άνοιξα, το zodiac έπρεπε να είναι στην πρώτη τριάδα. Ακούς;
(Αυτό σηκώνει μύνηση)
Κι εγώ ελπίζω στο Ράμπο στην 5άδα σου Μπουκ. Εκπληξούλα ο Τσέχος. Μαύρο στους Κοέν.
Αλλά τόσο χάλια το Silent Light; (και μην πεις ότι δεν είναι χάλια απλά τα άλλα ήταν καλύτερα, οτιδήποτε εκτός απ' τη δεύτερη θέση είναι χάλια για τον Reygadas).
>>Hollykit Καλώς ήρθες και ευχαριστώ για το σχόλιο. Έχω την υποψία ότι με τον καιρό το Zodiac θα ανέβει ακόμη περισσότερο στην εκτίμησή μου, υποσκελίζοντας του Kοέν (και δεν έχω δει ακόμη το Director' cut). Αυτή τη στιγμή όμως προηγούνται, έστω και οριακά, οι Κοέν.
Για τις υπόλοιπες, coming soon to a blog near you...
>>Αχιλλέα φίλε μου, καλώς σε ξαναβρήκα. Το I am not There είναι από τα ελάχιστα βιογραφικά film που δεν βαρέθηκα και που προσπαθεί να προσεγγίσει με πλάγιο, αλλά εύστοχο τρόπο, την ουσία του βιογραφομένου. Δεν χώρεσε στη δεκάδα βέβαια. Ο Penn μου έφερε στην μνήμη καλό σινεμά των 70s (π.χ. Βob Rafelson) που τολμούσε να αντιπαρατεθεί ευθέως με ακραιφνώς υπαρξιακά ζητήματα. Ο Μέντζελ σαφώς και ωφελήθηκε από την κοινή μας παρουσία!
O Woody και ο Kar-Wai έμειναν εκτός κυρίως γιατί οι ταινίες τους, παρά την δεδομένη αξία τους, αποπνέουν μια αίσθηση καλλιτεχνικής στασιμότητας σε σχέση με το σύνολο του έργου τους.
Ο Zodiac δεν χώρεσε στην τριάδα καθώς εκεί τον περίμεναν μεγαθήρια που όχι μόνο θα του έπαιρναν την ταυτότητα αλλά θα τον κατακρεουργούσαν πανηγυρικά!
>>Zubi, Εκτιμώ ιδιαίτερα το είδος του σινεμά που πάει να κάνει ο Reygadas και η ταινία του οριακά δεν χώρεσε στην δεκάδα. Ίσως θα έπρεπε να επιλεγεί λόγω τόλμης, ωστόσο το περιεχόμενο του Silent Light δεν στέκεται απαραίτητα στο ύψος της γραφής του, ενώ υπάρχει μια ταινία στην πεντάδα που αποδίδει μια παρόμοια θεματική πολύ πιο πολυεδρικά και δίχως να πέφτει στην παγίδα της μίμησης μεγάλων δημιουργών του παρελθόντος.
(Οποιαδήποτε μελλοντική αναφορά και συσχέτιση του υποφαινομένου με τον Sly και το έργο του θα διώκεται αυτεπαγγέλτως)
Δημοσίευση σχολίου